Του Ανδρέα Αναγνωστάκη*
Από την παρατήρηση των αιθουσών των δικαστηρίων καταφαίνεται πως, σήμερα οι δικαστές καλούνται συχνότερα, από ότι στο παρελθόν, να διαχειριστούν τη ζωή και το μέλλον ανήλικων παιδιών. Αυτών, που προέρχονται είτε από γονείς χωρίς γάμο, είτε από γονείς που χωρίζουν μετά τον γάμο.
Το φαινόμενο έχει γίνει τελευταία συχνότερο και εντονότερο με τις σχέσεις εξώγαμες ή γαμικές μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών γυναικών (Αλβανές, Ουκρανές, Ρουμάνες κ.λπ.). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα κύρια ζητήματα που έρχονται να λυθούν δικαστικά είναι η επιμέλεια, η διατροφή και η επικοινωνία των ανηλίκων με τον γονέα, που δεν έχει την επιμέλεια. Συνήθως, τέτοια επιμέλεια δεν έχει, ο πατέρας.
Η σύγχρονη αντίληψη που επικρατεί γι’ αυτά τα ζητήματα είναι «παιδοκεντρική». Δηλαδή, αποτελεί φάρο και μέτρο το συμφέρον του παιδιού και της ισότητας των δύο φύλλων, αναφορικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις καθενός, στην προσφορά έναντι του παιδιού.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, η επιμέλεια πρέπει να δίδεται στον γονέα εκείνον που παρέχει μεγαλύτερες και ισχυρότερες εγγυήσεις για το παιδί, για τη σωματική του ανάπτυξη, την πνευματική του μόρφωση και την ηθική του διαμόρφωση, ανεξαρτήτως φύλλου, ανεξαρτήτως οικονομικής και επαγγελματικής κατάστασης.
Ακόμη, η διατροφή του υπόχρεου γονέα πρέπει να καθορίζεται με βάση τις απαραίτητες ανάγκες, του μέσου παιδιού. Και όχι με προοπτικές πολυτελούς διαβίωσης και «φούσκες», που έχουν προηγηθεί και έσπασαν υπό την σκληρή και αδυσώπητη κρίση που διανύουμε, αφήνοντας στον δρόμο παιδιά ανήμπορα, γιατί δεν είχαν αναπτύξει δυνάμεις αυτοάμυνας.
Το παιδί, σήμερα, χρειάζεται εκπαίδευση, έναντι όλων των καιρών. Κι αυτή, θα επιτευχθεί με παραδείγματα και πρότυπα, καθώς και με την αλληλοεπίδραση γονέων και παιδιών. Όχι με σπατάλες και επιδείξεις μεγαλομανίας και εκφυλισμένης ψευτοαριστοκρατίας.
Επισημαίνω αυτό, διότι, σήμερα πολλές μητέρες των περιπτώσεών μας, κυρίως αλλοδαπές, αλλά και Ελληνίδες όμοιας νοοτροπίας και τακτικής, χρησιμοποιούν τα παιδιά «για εισόδημα», συνήθως μεγάλο, όταν υπάρχει καλή (πολλές φορές μόνο φαινομενικά) οικονομική κατάσταση του πατέρα.
Επίσης, τα χρησιμοποιούν και ως ευκαιρία για ευδαιμονισμό, χωρίς περαιτέρω προσπάθειες για αναζήτηση δυνάμεων θωράκισης και ανεξαρτησίας του παιδιού. Αυτά είναι βλαπτικά για εκείνο. Γιατί θα μεγαλώσει σαν τον κισσό. Που όταν πέφτει το καλάμι στο οποίο έχει αναρριχηθεί εκείνο, πέφτει και σέρνεται στα χώματα.
Μεγάλη προσοχή και γνώση, ακόμη, χρειάζεται η ρύθμιση από το δικαστήριο της επικοινωνίας του πατέρα με το παιδί, όταν την επιμέλεια έχει η μητέρα.
Έχουν εμφανιστεί περιπτώσεις, που έχουν υποχρεωθεί πατεράδες σε «3ωρη την εβδομάδα» επικοινωνία, με τα παιδιά τους. Έτσι, έχει δημιουργηθεί η τάξη των «πατεράδων του 3ωρου». Αυτό είναι έγκλημα κατά του παιδιού.
Η επικοινωνία γονέα και παιδιού δεν είναι συνάντηση μεταξύ τους, για χαιρετισμό και μετά από λίγο «αντίο». Είναι θεσμός για σοβαρή αλληλογνωριμία, αλληλοκατανόηση και ευμενή επίδραση του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού. Αυτά αναπτύσσονται στις συζητήσεις, στο κοινό παιχνίδι, στα κοινά μαστορέματα, στις παιδικές χαρές, στους περιπάτους, την κοινή παρακολούθηση παιδικών εκπομπών στην τηλεόραση, στις ιστορίες πριν τον ύπνο, στη συμμετοχή σε παιδικές εκδηλώσεις, στις κοινές συναναστροφές με παιδιά και μεγάλους κι άλλα παρεμφερή.
Ο πατέρας, σήμερα, είναι προσιτός και πρόθυμος για προσφορά στο παιδί. Και εύκολα γίνεται κι εκείνος παιδί, για αποτελεσματικότερη αλληλοεπίδραση και αλληλοπροσφορά, επίδραση του παιδιού στην ψυχική υγεία του πατέρα.
Ο πατέρας σήμερα δικαιούται ίσης δυνατότητας προσφοράς στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Έχει, δε, το φυσικό προνόμιο να ξεκινά από την καρδιά του και να πορεύεται στο παιδί η αυτάρκεια και η αυτοπεποίθησή του.
Οι αποφάσεις των δικαστηρίων σ’ αυτά επιβάλλεται, από τους καιρούς και τις εξελίξεις, να προσαρμοστούν. Αποβάλλοντας αγκυλώσεις και εμμονές, του παρελθόντος.
*Νομικός
Πηγή: fmvoice.gr
